”Χαίρε αοράτων εχθρών αμυντήριον” μας είπε ο ψαλμός σήμερα.
Το ποίημα αυτό το οποίο ψάλαμε σήμερα στην Παναγία μας έχει ιδιαίτερη σημασία. Εάν θα παρατηρήσουμε την συμπεριφορά του ανθρώπου μέσα στην κοινωνία θα κατανοήσουμε ότι έχει σκοπιμότητες. Το βέβαιον είναι ότι τα περισσότερα στοιχεία τα οποία συνθέτουν αυτές τις συμπεριφορές, έχουν αρνητικό χαρακτήρα, με αποτέλεσμα πολλές φορές να ξεφεύγει από τη λογική και να μπαίνει σε άλλες ιδιοτελείς λογικές, τις οποίες ο καθένας χρησιμοποιεί για να μπορέσει να προβάλει τον εαυτό του, κάτι το οποίο πηγάζει από την φιλαυτία.
Πολλοί άνθρωποι κινούνται δόλια μόνο και μόνο για να γίνουν αρεστοί σε ένα σύνολο ανθρώπων από τους οποίους περιμένουν την επιβεβαίωση ανεξαρτήτου γνώσεως προς το θέμα που τους «σερβίρουν».
Είναι οδυνηρό ότι η κοινωνία μας κινείται με ένα τρόπο αφύσικο, παράλογο, πονηρό για να πέτυχει τον εσφαλμένο σκοπό της.

Με παρόμοιες μεθοδικές κινήσεις κινείται και ο πειρασμός εναντίων του ανθρώπου, επιστρατεύοντας πολλές φορές και οικεία του πρόσωπα για να τον πλήξει ακόμα περισσότερο.
Και αυτό το βλέπουμε συνεχώς στη ζωή μας. Βλέπουμε ότι η ζωή μας γενικώς κινείται κάτω από μια αδικία, την οποία πολλές φορές θέλουμε να την εξαλείψουμε είτε από μία ανίσχυρη κοινωνική θέση την οποία βρισκόμαστε, είτε από μια αμφισβητούμενη πνευματική ζωή, με αποτέλεσμα να είναι αδύνατον να γίνει αυτό.
Έτσι μπαίνουμε στη διαδικασία της αναζήτησης πηγών που θα μας βοηθήσουν να διάγουμε αυτόν τον δρόμο.

Στον πνευματικό τομέα, ο δρόμος είναι ένας και η αναζήτηση μια και αυτός είναι η Εκκλησιά που θεμελιώθηκε από τον ίδιο τον Κύριό μας, ποτίστηκε με το Αίμα Του, άνθισε με την διδασκαλία Του και παραδόθηκε σε εμάς από τους Αποστόλους Του και εν συνεχεία από τους πατέρες της Εκκλησίας μας.
Στον κοινωνικό μας περίγυρο, οι καταστάσεις είναι μπερδεμένες, με αποτέλεσμα ο καθένας να μην ξέρει προς τα που να στραφεί. Έτσι, πολλές φορές στρέφεται προς λανθάνουσες πορείες.
Μας δίνει λοιπόν ο Θεός, μέσα από τον Ευαγγελικό του Λόγο και από τους Πατέρες της Εκκλησίας μας, όπως προείπαμε, τον τρόπο να διάγουμε αυτόν το δρόμο, ώστε να μην χρειαζόμαστε εξωγενείς παράγοντες που μπορεί να αναστατώσουν την ζωή μας. Σήμερα, η κοινωνία στην οποία ζούμε επικρατεί όπως είπαμε η αδικία, η ανθρωπιά τσαλακώνεται, τα χρηστά ήθη διώκονται, η ανομία νομιμοποιείται, η όποια αρετή χλευάζεται, το ήθος περιθωριοποιείται, ο Θεός αμφισβητείται και ο διάβολος ενθρονίζεται στις καρδιές, στις ψυχές και στις σκέψεις των ανθρώπων.
Μπαίνουμε σε μια διαδικασία όπου το λογικό να μη φαίνεται πλέον λογικό.
Οι άνθρωποι που προσπαθούν να νομιμοποιήσουν την ανομία, μόνο έτσι μπορούν να επιβιώσουν πάνω στη ζωή αυτή και να επιβάλλουν το δικό τους μέρος.
Επομένως, η τακτική τους είναι αυτή που κάνει και ο διάβολος στον άνθρωπο.
Τι κάνει ο διαβολος;
Έρχεται μέσω των θυρίδων του ανθρώπου που είναι οι αισθήσεις του και προσπαθεί, είτε να τις διαβάλλει με οποιοδήποτε πάθος έχει ο άνθρωπος και δεν μπορεί να κρατηθεί, είτε να τον τρελάνει, να τον φέρει δηλαδή σε τέτοιο σημείο ώστε να νομίζει ο άνθρωπος ότι δεν έχει τα λογικά του και να πέσει σε πνευματική μελαγχολία..

Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι όταν ο άνθρωπος δεν συμβουλευτεί έγκαιρα τον πνευματικό του.
Με την μέθοδο αυτή και άλλες παραπλήσιες ενεργεί ο πειρασμός, για να απομακρύνει τον άνθρωπο από τη σωτηρία, που είναι τα μυστήρια της εκκλησίας μας, ο εκκλησιασμός, η εξομολόγηση, η θεία κοινωνία κ.λ.π, και να τον βγάλει έξω, σε αυτό τον κόσμο που προσπαθεί να τον κατασπαράξει.

Έτσι λοιπόν, βλέπει ο άνθρωπος μερικές φορές αυτή τη συμπεριφορά, η οποία δεν υπάρχει μόνο έξω στον κόσμο , αλλά μερικές φορές και μέσα στην εκκλησία από κάποιους οι οποίοι θέλουν να ονομάζονται φωστήρες και μονοπωλούν την αγιοσύνη και έχουν άποψη επι παντός θέματος και ας μην είναι της αρμοδιότητας τους, με αποτέλεσμα να δημιουργούν καταστάσεις οι οποίες δεν έχουν τέλος.

Γι αυτό σήμερα ψάλουμε ”Χαίρε αοράτων εχθρών αμυντήριον”, χαιρετίζουμε την Ασπίδα μας Εκείνη που δέεται για εμάς στον Υιό Της και Κύριο μας να δώσει το έλεός Του, να φωτίζει τη διάνοιά μας , διότι εκείνη ήρθε και άπλωσε το μανδύα της επάνω στο ανθρώπινο γένος, για να μπορέσει να το κρατήσει, να το σώσει, να συμπαρασταθεί σε όλες του τις δύσκολες στιγμές, Εκείνη είναι γονυπετής έμπροσθεν του Υιού της και παρακαλεί για τον καθένα μας ξεχωριστά.

Αλλά έμείς απομακρύναμε το Θεό από τη ζωή μας, δεν τον θέλουμε, η αλαζονεία μας φωνάζει, μπορείς να κάνεις τα πάντα….χάσαμε την επίγνωση, χάσαμε την ανθρωπιά μας.
Σήμερα οι άνθρωποι λογίζονται, είτε ως αριθμοί, είτε ως έχοντες κάποια κοινωνική θέση ή και για να το προχωρήσουμε λίγο ακόμα, ποιοι είναι δημοφιλέστεροι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Έχουμε μπει σε μια διαδικασία που το λογικό γίνεται παράλογο.
Το παράλογο επικρατεί ως λογική και μεταφέρεται στον κόσμο.
Γι αυτό θα πρέπει να αναμοχλεύσουμε λίγο τη σκέψη μας και να μπούμε στη διαδικασία της έρευνας. Να δούμε, τι ζητάει από μας ο Θεός;
Ζητάει όλα αυτά που προσπαθούμε να εντάξουμε μάταια στη ζωή μας ή ζητάει κάτι πολύ πιο απλό και κάτι πολύ πιο αγαπητό;
Να δώσουμε δηλαδή τον εαυτό μας.
Να δώσουμε την αγάπη μας προς τον Κύριο. Να μην ασχολούμαστε με θέματα που δεν μας αφορούν, πράγματα που δεν είναι της δικαιοδοσίας μας.
Αυτό που μας αφορά ουσιαστικά είναι η πνευματική μας σταδιοδρομία.
Πως θα ζήσουμε στη ζωή αυτή; τι θα κρατήσουμε; πως θα ωφελήσουμε τους αδελφούς μας;
Οι Απόστολοι με τη ζωή τους, έδειχναν το κήρυγμά τους. Το πιστοποιούσαν.
Ο Κύριος τι έκανε;
Με την παρουσία Του εμφανίστηκε στους Αποστόλους και τους είπε “ελάτε”.
Και αυτοί τα παράτησαν όλα.
Ποιος άνθρωπος θα έρθει δίπλα μας και θα πει άστα όλα και έλα μαζί μου και θα τον ακολουθήσουμε;
Άρα, για να μπορέσουν να τον ακολουθήσουν οι Απόστολοι, το πρόσωπό Του ακτινοβολούσε εμπιστοσύνη. Αυτό ζητάει και από τους χριστιανούς σήμερα να Τον εμπιστευτούμε.
Οι πατέρες αυτό έκαναν, έγιναν φως στον κόσμο, διότι και αυτοί είχαν σάρκα και οστά όπως έχουμε εμείς.
Καταπάτησαν το θέλω τους και άφησαν το θέλω του Θεού μέσα τους να ενεργήσει.
Εμείς σήμερα βγάζουμε το θέλω του Θεού και βάζουμε το δικό μας θέλω μπροστά.
Σε κάθε δυσκολία λέμε “κοίτα τι μου έκανε ο Θεός;” “Δεν υπάρχει Θεός;” “Δεν με βλέπει;” Σε κάθε μας αδικία, σε κάθε μας στραβοπάτημα, ενοχοποιούμε το Θεό που μας το έφερε μπροστά μας ή γιατί δεν μας φύλαξε.
Και έτσι μπαίνουμε στη διαδικασία της προσβολής.
Τι χρειάζεται όμως από εμάς; Η ικεσία.
Η ικεσία είναι αυτή η οποία θα μας δώσει τη δυνατότητα να απαλλαγούμε από αυτή την κατάσταση την οποία βρισκόμαστε.
Της συνεχούς δηλαδή προσβολής και αμαρτίας και να μπούμε στη διαδικασία της σκέψης για την ουράνια πορεία.
Αυτή είναι η μόνη σκέψη που πρέπει να έχει ο χριστιανός.
Όλα τα άλλα τα δίνει ο Θεός στη ζωή του. Όπως εκείνος φροντίζει για τα πετεινά του ουρανού, έτσι φροντίζει και για μας.
Αρκεί εμείς να μη βάλουμε όλα τα άλλα πάνω από Εκείνον.
Η επίκληση στη Παναγία μας και το ” Χαίρε, αοράτων εχθρών αμυντήριον ” το οποίο της λέμε είναι πραγματικότητα, όπως κάθε μητέρα σκύβει επάνω στο παιδί της όταν την παρακαλεί, έτσι και Εκείνη έρχεται και μπαίνει ασπίδα σε κάθε μας δυσκολία, σε κάθε μας κακή κατάσταση.
Προσπαθεί να σταματήσει τα βέλη του πονηρού για να μη μας πληγώσουν και να μας αποξενώσουν από τον Αρχηγό της ζωής .
Προσπαθεί ανά πάσα στιγμή να μας κρατήσει, να μας σηκώσει.
Παρακαλάει τον Υιό της να παραβλέψει τα παραπτώματά μας και να μας αφήσει ελεύθερους με ζεστή καρδιά να τον ακολουθήσουμε.

+π.Γ.Κ