Η ζωή του κάθε ανθρώπου είναι πολυποίκιλη ενεργειών και εκφράσεων, συχνά πυκνά στη ζωή του να είναι αντιμέτωπος με το θέλημα του Θεού, είτε ακούσια είτε εκούσια παραβαίνει πολλές φορές τον νόμο Του.
Αυτό αρκετές φορές έχει σαν συνέπεια ο άνθρωπος, να έχει μια ενοχική στάση απέναντι στο Θεό είτε να μη μπορεί να σταθεί κάπου και να ψάχνει την συμφιλίωση
Βέβαια, ο Θεός από την στιγμή που έπεσε ο πρώτος άνθρωπος, ο Αδάμ στο προπατορικό αμάρτημα, ο κάθε άνθρωπος έχει ροπή προς το κακό.
Δικαίως ερχόμαστε στον κόσμο φέροντας όλοι μας το προπατορικό αμάρτημα ως μέτρο της δικαιοσύνης, διότι όποιος και να ήταν στη θέση του Αδάμ το ίδιο θα έπραττε. Ο Θεός αγάπησε το πλάσμα του και του έδωσε κι άλλη ευκαιρία, τι έκανε;
Αγκάλιασε τον Ισραηλίτικο λαό σαν εκλεκτό Του λαό και του έδωσε τα πάντα. Οι ευεργεσίες διαδέχονταν η μία την άλλη.
Εκείνοι όμως δεν τον δέχτηκαν. Αμφισβήτησαν τον Θεό με αποτέλεσμα να μιμηθούν τους ειδωλολάτρες να κάνουν θυσίες και άλλες τελετουργίες για να εξευμενίσουν τους θεούς.
Τότε αφού έβλεπε ο Θεός ότι δεν γίνεται τίποτα με το πλάσμα Του, κατέβηκε Ο Ίδιος για να δώσει τον εαυτό Του «Λύτρον αντί πολλών», Και αφού γνωστοποίησε τον δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει ο καθένας για να Τον συναντήσει ανέβηκε στον Σταυρό έπαθε και Αναστήθηκε για να το πιστοποιήσει..
Βλέπουμε λοιπόν, ότι στη σημερινή διήγηση του Ευαγγελίου έρχεται ο Κύριος και τι κάνει; Κάτι πολύ ανθρώπινο και απλό θα λέγαμε δίνει την αγάπη αυτό που δίδαξε.
Βλέπει έναν άνθρωπο ο οποίος είναι «πληγωμένος, ανήμπορος » σε αυτό το κρεβάτι, το οποίο το μετέφεραν τέσσερις άνθρωποι με τόση πίστη και ιδιαίτερα στην εποχή εκείνη που αν κάποιος πήγαινε ενάντια στον νόμο, γινόταν αποσυνάγωγος.
Αμφισβήτησαν τους πάντες και τα πάντα και δεν τους ενδιέφερε τίποτα από αυτά που όριζε ο Νόμος επειδή ήξεραν, ότι πηγαίνοντας τον άνθρωπό τους στο σημείο εκείνο θα θεραπευτεί , η πίστη τους έγινε η κινητήριος δύναμη για να θεραπευτεί ο συνάνθρωπός τους.
Και τι έκαναν;
Έβγαλαν τη στέγη του σπιτιού και κατέβασαν τον άνθρωπο μπροστά στον Κύριο.
Και ο Κύριος βλέποντας την πίστη αυτών των ανθρώπων τι του είπε; ” αφέωνται σοι αι αμαρτίαι σου “.
Και τότε οι παρευρισκόμενοι Γραμματείς και Φαρισαίοι τυφλωμένοι από τη ζηλοφθονία και την αλαζονεία τους δεν μπορούσαν να δουν το θαύμα, μόνο έλεγαν, “Ποιος μπορεί να συγχωρέσει αμαρτίες εκτός από τον ίδιο τον Θεό”;
Η τύφλωσή τους ήταν σε τέτοιο σημείο που δεν έβλεπαν ότι είχαν μπροστά τους τον Υιό του Θεού, Εκείνον ο οποίος κατέβηκε για να σώσει τον κόσμο.
Έτσι λοιπόν, είπε κάτι πολύ πιο απλό ο Κύριός μας.
“Τι θα είναι πιο εύκολο να πω; ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου ή ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ και πήγαινε στο σπίτι σου;
Και πράγματι είπε το δεύτερο, για να μπορέσει να τους δώσει να κατανοήσουν ότι ο Θεός είναι επί παντός.
Έτσι λοιπόν, μπαίνουμε σε μια διαδικασία όχι αυτή την παρελθούσα, την οποία ακούσαμε μέσα στην παραβολή, αλλά και στη ζωή την οποία διάγουμε αυτή τη στιγμή.
Σήμερα υπάρχουν οι άνθρωποι αυτοί οι οποίοι θέλουν να δουν ένα θαύμα μπροστά τους για να πιστέψουν.
Δεν είναι το θέμα ότι θέλουν να δουν ένα θαύμα, αλλά είναι ένας τρόπος για να μπορέσουν να δικαιολογήσουν την απιστία τους.
Σήμερα, οι άνθρωποι αμφισβητούν οτιδήποτε που υπερβαίνει τα όρια του αισθητού ή της επεξεργασίας μέσα από τη λογική, όπως προσπαθούν ακόμη να ρίξουν στάχτη στη συνείδησή τους.
Ο Θεός δεν μας έδωσε το Ευαγγέλιο για να το επεξεργαστούμε με τη δική μας λογική. Εκείνος ήρθε για να μεταδώσει τον σπόρο αυτόν μέσα σε όλους εμάς για να μπορέσει ο σπόρος αυτός να ανθίσει και να καρποφορήσει.
Έτσι λοιπόν, βλέπουμε ότι οτιδήποτε έχει να κάνει με τις ενέργειες του ανθρώπου ξεκινάει από την πίστη του, Αν κατανοήσουμε την Καινή Διαθήκη, θα δούμε ότι σε κάθε θαύμα, απαραίτητη προϋπόθεση είναι η πίστη προς τον Θεό. Να πιστέψει στον Θεό και να μην τον αμφισβητεί, διότι η αμφισβήτηση του Θεού στη ζωή μας στιγματίζει και την πνευματική μας κατάσταση πολλές φορές.
Όταν αμφισβητούμε την παρουσία του Θεού αμφισβητούμε κάθε τι Σωτηριώδες. Μας άφησε ¨Τα Μυστήρια της Εκκλησία μας για να διάγουμε τη ζωή μας, με αποτέλεσμα πολλές φορές να μένουμε σταθεροί προς τα πίσω και όχι μπροστά.
Η πίστη των τεσσάρων ανθρώπων, «ανάγκασε» τον θεό να θαυματουργήσει βλέποντας αυτούς τους τέσσερις ανθρώπους με την αγωνία στο πρόσωπό τους να φέρνουν έναν συνάνθρωπό τους να θεραπευτεί, μαγνήτισε το βλέμμα Του και άνοιξε τον δρόμο να τελεστεί το θαύμα.
Έρχεται σήμερα Εκείνος ο Πατέρας που ακούσαμε στην Παραβολή του Ασώτου Υιού, έρχεται ο Ίδιος σήμερα να σηκώσει τον παράλυτο άνθρωπο, δηλαδή τον άνθρωπο που έχει πληγωθεί από τις αμαρτίες και έχει μείνει παράλυτος πνευματικά, έρχεται να τον σηκώσει και να του πει “ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου”
Όπως ο άσωτος υιός γύρισε μεταμελημένος, έτσι και εμείς, κάτω από το πετραχήλι του πνευματικού μας, να ζητήσουμε την άφεση να ξεφύγουμε από την πνευματική παραλυσία, «Αιτείτε και δοθήσεται υμίν, κρούετε και ανοιγήσεται» μας λέγει, έτσι απλόχερα την δίνει σε όποιον Τον δέχτηκε ως Σωτήρα του και δεν Τον αμφισβήτησε.
Και σε αυτούς ακόμη που τον χλευάζουν δίνει την δυνατότητα να τον συναντήσουν.
Τους δίνει δείγματα της ύπαρξής Του, στη ζωή τους για να μπορέσει να τους φέρει κοντά Του, γιατί δεν είναι μόνο Θεός των δίκαιων είναι και των μετανοούντων. Είναι Θεός όλων μας.
Βέβαια, όπως προείπαμε και άλλες φορές ο άνθρωπος πλησιάζει τον Θεό μόνο στην έσχατη στιγμή.
Εκεί που έχει ανάγκη. Εκεί που νομίζει ότι δεν τα καταφέρνει μόνος του, διότι σταματάει η αλαζονεία ότι μπορεί να τα καταφέρει όταν συμβαίνει κάτι τραγικό στη ζωή του και φτάνει στο σημείο να ζητήσει τη βοήθεια του Θεού.
Μερικές φορές μπορεί να είναι αργά.
Άλλες φορές πάλι με τον τρόπο μας, με τη μετάνοια, με τη ζωή μας, με τα δάκρυά μας, έλκουμε το Έλεος Του και τον “αναγκάζουμε” να μας δώσει την άφεση.
Αλλά για να αναγκάσουμε το Θεό να μας δώσει την άφεση, προϋπάρχει η πίστη την οποία έχουμε μέσα μας και δεν υπάρχει η αμφισβήτηση, υπάρχει η καρδιακή προσευχή, η ειλικρινής Μετάνοια, η υπόσχεση της επιθυμίας για την αιώνια ζωή.
Εμείς σήμερα μέσα στην ελευθερία μας, μέσα στη ζωή μας, απολαμβάνουμε τα μυστήρια του Θεού και όλη Του την ευλογία επάνω μας, περνάμε από τις εκκλησίες και ντρεπόμαστε να κάνουμε τον Σταυρό μας. Νηστεύουμε και δεν λέμε ότι πιστεύω και προσπαθώ να κρατήσω τα της Πίστεως μου, αλλά τάχα δεν το λέω για να μην υπερηφανευτώ .
Δεν είναι ότι θα υπερηφανευτείς. Απλώς εκφράζεις μια διπλωματία για να τα έχεις καλά με τους ανθρώπους να μην σε χλευάσουν
οπισθοδρομικό ή οτιδήποτε άλλο αλλά ταυτόχρονα και με τον Θεό, που είναι η ομολογία; Πώς θα ακολουθήσει ο άλλος το παράδειγμά σου;
Τα μηνύματα πρέπει να τα μεταδίδουμε στον κόσμο χωρίς ντροπή για να κατανοήσει ότι τις μέρες αυτές τις Μεγάλης Τεσσαρακοστής και κάθε διατεταγμένης νηστείας , οι άνθρωποι του Θεού νηστεύουν.
Έτσι λοιπόν, πρέπει και εμείς να αποκτήσουμε ομολογιακό φρόνημα, να έχουμε πίστη μέσα μας, να μπορούμε ανά πάσα στιγμή στη ζωή μας να προβάλλουμε τον Χριστό μέσα από την πνευματική ζωή μας
Πως θα κρατήσουμε το λάβαρο της Αναστάσεως στα χέρια μας όταν ντρεπόμαστε εμείς οι ίδιοι να ομολογήσουμε
ότι “εγώ είμαι δούλος Χριστού”; Και επειδή είμαι δούλος Χριστού είμαι ελεύθερος, όπως έλεγε και ο Απόστολος Παύλος.
Ας συγκροτήσουμε λίγο τον εαυτό μας και ας κατανοήσουμε, για να προσεγγίσουμε τον Κύριό μας, πρέπει να γονατίσουμε και όχι να κοιτάμε αφ’ υψηλού, πρέπει να ταπεινώσουμε τον εαυτό μας στο θέλω του Θεού, πρέπει να αγαπήσουμε τον συνάνθρωπό μας, και αυτόν που μας έβλαψε και τους πάντες, γιατί μόνο έτσι θα μπορέσουμε να ελκύσουμε τον Θεό να μας δώσει την ευλογία, τη χάρη και την άφεση των αμαρτιών.

+π.Γ.Κ