Από το Γεροντικό:
Όταν περπατούσε κάποτε στην έρημο ο αββάς Μακάριος, βρήκε παραπεταμένο στο έδαφος ένα κρανίο νεκρού.
Και όταν έμαθε από το κρανίο, καθώς το ρώτησε “ποιός είναι;”, ότι είναι ιερέας ειδώλων, το ξαναρώτησε “ποια είναι η παρηγοριά και ποια η κόλαση”. Κι αποκρίθηκε εκείνο πάλι λέγοντας: “ Όσο απέχει ο ουρανός από τη γη, τόση είναι η φωτιά κάτω από εμάς, στεκόμαστε δε από τα πόδια έως το κεφάλι μέσα στη φωτιά. Και δεν μπορούμε να κοιτάξουμε κάποιον πρόσωπο με πρόσωπο. Αλλά η ράχη του ενός είναι κολλημένη στη ράχη του άλλου. Όταν λοιπόν προσεύχεσαι για μας, βλέπει κάπως ο ένας το πρόσωπο του άλλου. Αυτή είναι η παρηγοριά”.
Δεν είναι τυχαίο λοιπόν. Η κόλαση περιγράφεται ως βίωση της μοναξιάς.
Η μεταβολή που έχει υποστεί ο σύγχρονος άνθρωπος, τον έχει οδηγήσει σε έλλειψη επικοινωνίας. Δεν επικοινωνούμε μεταξύ μας οι άνθρωποι, με την έννοια όχι ότι δεν ανταλλάσουμε μερικές κουβέντες και χαιρετισμούς, αλλά ότι δεν υπάρχει πραγματική ψυχική επικοινωνία. Διότι η επικοινωνία ασφαλώς δεν είναι πρωτίστως εξωτερική σχέση. Είναι ψυχικό γεγονός, αφού απαιτεί συνάντηση προσώπων με βάση την αγάπη. Έτσι, η έλλειψη επικοινωνίας αποκαλύπτει την έλλειψη αγάπης.
Ακριβώς όμως η έλλειψη αυτή συναντά και την αμαρτία του ανθρώπου. Όσο η αμαρτία αυξάνει τόσο περισσότερο χάνεται και η αγάπη, δηλαδή βαθαίνει η μοναξιά. Η κατάσταση αυτή οδηγεί τον άνθρωπο σε τραγικό αδιέξοδο, σε ζωή κολάσεως.
Υπάρχει όμως η οδός θεραπείας.
Η οδός αυτή είναι η αναζήτηση της αγάπης και της ορθής σχέσεως με τους συνανθρώπους. Μα η αναζήτηση αυτή προϋποθέτει μια άλλη αναζήτηση προηγουμένως: την αναζήτηση του Θεού, τη σχέση και την αγάπη με τον Θεό.
Η αποκατάσταση λοιπόν της σχέσης μας με το Θεό, μας οδηγεί και στην ορθή επικοινωνία με το συνάνθρωπο.
Η σχέση αυτή όμως με το Θεό και το συνάνθρωπο έξω από το σώμα της Εκκλησίας είναι ακατόρθωτη και ουτοπική.
Η εκκλησιοποίηση είναι η μόνη θεραπευτική οδός για να μπορέσει να βγει τελικά ο άνθρωπος από το αδιέξοδο της μοναξιάς του και να μπορέσει ψυχικά να αναπνεύσει. Μέσα από αυτή την κατεύθυνση της Εκκλησίας και του Θεού κάνει τον άνθρωπο όχι μόνο να ξεπερνά τη μοναξιά αλλά και να της δίνει καινούργιο νόημα. Γιατί γι’ αυτόν που αναζητά το Θεό γίνεται θεμέλιο για να μπορέσει να ακούσει, να συνομιλήσει και να ζήσει μέσα του τον Θεό.
Έτσι, για το Χριστιανό η μοναξιά αποκτά θετικό περιεχόμενο, αφού γεμίζει από την παρουσία του Θεού, την παρουσία του Πατέρα.
Όπως έλεγε ο Χριστός: “καί οὑκ εἰμί μόνος, ὄτι ο Πατήρ μέτ΄ ἐμού ἐστι”. (Ιωαν. 16,32).
Πηγή: “Στα Ίχνη Εκείνου” Αθήνα, 1995