Ο υψιπέτης άνθρωπος ( που κοιτάζει ψηλά και εμπνέεται από ουράνιες ιδέες. Άνω θρώσκω)  μαθαίνει ποιος είναι και ενατενίζει τον Δημιουργό Του!
Τον Δημιουργό του Σύμπαντος κόσμου, που ως υψιπετής Εκείνος, πλησίασε το πλάσμα Του και ως Πατέρας γνήσιος και στοργικός το αγκάλιασε.
Η αγάπη Του σε υποχρεώνει.
Η αγάπη Του σε ματώνει.
Κοιτάζεις και αναγνωρίζεις τα χέρια Εκείνου, σαν άλλος Θωμάς!
Θυμάσαι; Δεν αμφιβάλλεις.
Μην μένεις άλλο μακριά Του, σαν κακομαθημένο παιδί. Δεν γνωρίζεις πως είναι θέμα χρόνου να λυγίσουν τα γόνατά σου;
Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης παρηγορώντας λέει:
“Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός έπαθε ποικιλοτρόπως για τη σωτηρία σου.
Έπαθε κατά τα υπάρχοντα: γεννήθηκε φτωχικά μέσα σ΄ ένα σπήλαιο. Κατά την επίγεια ζωή Του δεν είχε “που την κεφαλήν κλίνη” (Μθ.8.20).
Πέθανε στην έσχατη φτώχεια, χωρίς να ορίζει τόπο δικό Του για ενταφιασμό.
Έπαθε κατά την τιμή: Υπέμεινε βαρύτατες συκοφαντίες. Πέρασε μια ζωή γεμάτη καταφρόνια και τη σφράγισε με τον πιο ατιμωτικό θάνατο “γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού” (Φι 2,8)
Έπαθε κατά το σώμα: Υπέφερε πόνους φοβερούς, φρικτά βασανιστήρια από σκληρούς δημίους. Από όλες Του τις φλέβες, θαρρώ, έτρεξε άφθονο το αίμα Του στη γη που χάρισε στους ανθρώπους.
Έπαθε κατά την ψυχή: Δοκίμασε τόσο μεγάλη λύπη και αγωνία, που μόνη της θα ήταν αρκετή, ώστε να τον θανατώσει “περίλυπος ἐστίν ἠ ψυχή μου ἔως θανάτου” (Ματθ. 26,38).
Βυθίστηκε ο Κύριος σ΄ένα πέλαγος βασάνων, για να σβήσει εκείνες τις φλόγες της κολάσεως, που εσύ άναψες με τις αμαρτίες σου.
Αυτόν τον τρόπο οικονόμησε, για να σε ανεβάσει λυτρωμένο στον ουρανό”. (Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου)
Τον αναγνωρίζεις τώρα;
Ακούς τη φωνή Του;
Αναφωνείς! Ο Κύριός μου και ο Θεός μου…!