ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΜΕΤΑΛΗΨΕΩΣ
Μέλλων προσελθείν τοίς αχράντοις Μυστηρίοις, μετά την αφ’ εσπέρας ειθισμένην Ακολουθίαν του Αποδείπνου, εώς τέλους του «Πιστεύω εις ένα Θεόν…», λέγε μετά κατανύξεως τον παρόντα Κανόνα, ού η ακροστιχίς κατά αλφάβητον.
ΚΑΝΩΝ
Ωδή α’. ’Ηχος β’. Δεύτε λαοί
’Αρτος ζωής αιωνιζούσης γενέσθω μοι το Σώμα σου τό άγιον, εύσπλαχνε Κύριε, και το τίμιον Αίμα και νόσων πολυτρόπων αλεξητήριον.
Βεβηλωθείς έργοις ατόποις ο δείλαιος, του σού αχράντου Σώματος και θείου Αίματος ανάξιος υπάρχω, Χριστέ, της μετουσίας, ής με αξίωσον.
Θεοτόκιον
Γή αγαθή, ευλογημένη θεόνυμφε, τον στάχυν η βλαστήσασα τον αγεώργητον, και σωτήριον κόσμω, αξίωσον με τούτον τρώγοντα σώζεσθαι.

Ωδή γ’. Εν πέτρα με της πίστεως
Δακρύων μοι παράσχου, Χριστέ, ρανίδας, τον ρύπον της καρδίας μου καθαιρούσας, ως άν ευσυνειδότως, κεκαθαρμένος, πίστει προσέρχωμαι, και φόβω, Δέσποτα, εν τη μεταλήψει των θείων Δώρων σου.
Εις άφεσιν γενέσθω μοι των πταισμάτων το άχραντόν σου Σώμα και θείον Αίμα, εις Πνεύματος Αγίου τε κοινωνίαν, και εις αιώνιον ζωήν, φιλάνθρωπε, και παθών και θλίψεων αλλοτρίωσιν.
Θεοτόκιον
Ζωής του άρτου τράπεζα, Παναγία, του άνωθεν δι’ έλεον καταβάντος, και κόσμω καινοτέραν ζωήν διδόντος, καμέ αξίωσον νύν τον ανάξιον, μετά φόβου γεύσασθαι τούτου και ζήσεσθαι.

Ωδή δ’. Ελήλυθας εκ Παρθένου
Ηθέλησας, δι’ ημάς σαρκωθείς, πολυέλεε, τυθήναι ως πρόβατον διά βροτών αμαρτήματα. Οθεν ικετεύω σε και τα εμά εξαλείψαι πλημμελήματα.
Θεράπευσον της ψυχής μου τα τραύματα, Κύριε, και όλον αγίασον και καταξίωσον, Δέσποτα, όπως κοινωνήσω σου του μυστικού θείου Δείπνου ο ταλαίπωρος.
Θεοτόκιον
Ιλέωσαι και εμοί τον εκ σπλάχνων σου, Δέσποινα, και τήρει με άρρυπον τον σον ικέτην και άμεμπτον, όπως εισδεχόμενος τον νοητόν μαργαρίτην αγιάζομαι.

Ωδή ε.’ Ο του φωτός χορηγός
Καθώς προέφης, Χριστέ, γενέσθω δη τω ευτελεί δούλω σου. Και εν εμοί μείνον ως υπέσχου. Ιδού γαρ το Σώμα τρώγω σου το θείον και πίνω το Αίμα σου.
Λόγε Θεού και Θεέ, ο άνθραξ γένοιτο του σου Σώματος εις φωτισμόν τω εσκοτισμένω εμοί και καθαρισμόν της βεβηλωθείσης ψυχής μου το Αίμα σου.
Θεοτοκίον
Μαρία, Μήτηρ Θεού, της ευωδίας το σεπτόν σκήνωμα, ταις σαις ευχαίς σκεύος εκλογής με απέργασαι, όπως των Αγιασμάτων μετέχω του τόκου σου.

Ωδή ς.’ Εν αβύσσω πταισμάτων
Νουν ψυχήν και καρδίαν αγίασον, Σώτερ, και το σώμα μου, και καταξίωσον ακατακρίτως, Δέσποτα, τοις φρικτοίς μυστηρίοις προσέρχεσθαι.
Ξενωθείην παθών και της χάριτος σχοίην τε προσθήκην, ζωής τε ασφάλειαν, διά της μεταλήψεως των αγίων, Χριστέ, Μυστηρίων σου.
Θεοτόκιον
Θεού Θεός Λόγος ο άγιος, όλον με αγίασον νυν προσερχόμενον τοις θείοις Μυστηρίοις σου, της αγίας Μητρός σου δεήσεσιν.

Κοντάκιον. ’Ηχος β’. Τα άνω ζητών
Τον ’Αρτον, Χριστέ, λαβείν μη υπερίδης με, το Σώμα το σόν, και το θείον νυν Αίμα σου. Των αχράντων, Δέσποτα και φρικτών Μυστηρίων σου μετασχείν τω αθλίω μη εις κρίμα μοι γένοιτο. Γένοιτο δέ μοι εις ζωήν αιώνιον και αθάνατον.

Ωδή ζ.’ Εικόνος χρυσής
Πηγή αγαθών η μετάληψις, Χριστέ, των αθανάτων σου νύν Μυστηρίων γεννηθήτω μοι, φώς και ζωή και απάθεια, και προς αρετής θειοτέρας προκοπήν και επίδοσιν πρόξενος, μόνε αγαθέ, όπως δοξάζω σε.
Ρυσθείην παθών και εχθρών και αναγκών και πάσης θλίψεως τρόμω και πόθω προσιών τανύν, μετ’ ευλαβείας, Φιλάνθρωπε, σου τοις αθανάτοις και θείοις Μυστηρίοις και ψάλλων σοι. Ευλογητός ει, ο Θεός, ο των Πατέρων ημών.
Θεοτόκιον
Σωτήρα Χριστόν η τεκούσα υπέρ νουν, Θεοχαρίτωτε, εκδυσωπώ σε νυν ο δούλος σου, την καθαράν ο ακάθαρτος, μέλλοντα με νυν τοις Αχράντοις Μυστηρίοις προσέρχεσθαι, κάθαρον όλον μολυσμού σαρκός και πνεύματος.

Ωδή η.’ Τον εν καμίνω του πυρός
Των ουρανίων και φρικτών και αγίων σου, Χριστέ, νύν Μυστηρίων, και του θείου σου Δείπνου και μυστικού, κοινωνόν γενέσθαι καμέ καταξίωσον τον απεγνωσμένον, ο Θεός ο Σωτήρ μου.
Υπό την σην καταφυγών ευσπλαχνίαν, Αγαθέ, κράζω σοι φόβω. Εν εμοί μείνον, Σώτερ, καγώ, ως έφης, εν σοί. Ιδού γάρ, θαρρών τω ελέει σου, τρώγω σου το Σώμα και πίνω σου το Αίμα.
Θεοτοκίον
Φρίττω δεχόμενος το πύρ, μη φλεχθώ ωσεί κηρός και ωσεί χόρτος. Ω φρικτού Μυστηρίου! Ω ευσπλαχνίας Θεού. Πως θείου Σώματος και Αίματος ο πηλός μετέχω και αφθαρτοποιούμαι;

Ωδή θ.’ Ανάρχου γεννήτορος
Χρηστός εστί, γεύσασθε και ίδετε, ο Κύριος. Δι’ ημάς καθ’ ημάς γαρ πάλαι γενόμενος, άπαξ εαυτόν τε προσάξας ως προσφοράν, Πατρί τω ιδίω, αεί σφαγιάζεται, αγιάζων τους μετέχοντας.
Ψυχήν συν τω σώματι αγιασθείην, Δέσποτα, φωτισθείην, σωθείην, γενοίμην οίκος σου, τη των Μυστηρίων μεθέξει των ιερών, ένοικόν σε έχων, συν Πατρί και Πνεύματι, ευεργέτα Πολυέλεε.
Ως πυρ γενηθήτω μοι, και ωσεί φώς το Σώμα σου και το Αίμα, Σωτήρ μου, το τιμιώτατον, φλέγον αμαρτία την ύλην, και εμπιπρών παθών τας ακάνθας, και όλον φωτίζον με προσκυνείν σου την Θεότητα.
Θεοτοκίον
Θεός σεσωμάτωται εκ των αγνών αιμάτων σου. ’Οθεν πάσα υμνεί σε γενεά, δέσποινα. Νόων τε τα πλήθη δοξάζει, ως δια του σαφώς κατιδόντα τον πάντων δεσπόζοντα ουσιωθέντα το ανθρώπινον.

(Και αμέσως: ’Αξιον εστι… Τρισάγιον… Δόξα..)
Κατά την τάξη η υπόλοιπη Ακολουθία της Θείας Μεταλήψεως διαβάζεται την επόμενη ημέρα το πρωί. Κατ’οικονομίαν όμως μπορούμε να διαβάσουμε ολόκληρη την Ακολουθία από βραδυς στο Απόδειπνο.)
Και τα λοιπά του Αποδείπνου και Απόλυσις.
Τη δε επαύριον.
Μετά την εωθινήν Ακολουθίαν ( την πρωινή προσευχή), λέγε:
Τρισάγιον… Δόξα… Και νυν… Παναγία τριάς… Κύριε ελέησον (γ’) Δόξα… Και νυν… Πάτερ ημών… ’Οτι σου εστιν… Κύριε, ελέησον (ιβ’) Δόξα… Και νυν… Δεύτε προσκυνήσωμεν… (γ’), και τους επομένους ψαλμούς:

ΨΑΛΜΟΣ ΚΒ’ (22)
Κύριος ποιμαίνει με, και ουδέν με υστερήσει. εις τόπον χλόης εκεί με κατεσκήνωσεν. Επί ύδατος αναπαύσεως εξέθρεψέ με. Την ψυχήν μου επέστρεψεν Ωδήγησέ με επί τρίβους δικαιοσύνης ένεκεν του ονόματος αυτού. Εαν γαρ και πορευθώ εν μέσω σκιάς θανάτου, ου φοβηθήσομαι κακά, ότι συ μετ’ εμού ει. Η ράβδος σου και η βακτηρία σου, αυταί με παρεκάλεσαν. Ητοίμασας ενώπιόν μου τράπεζαν εξ εναντίας των θλιβόντων με. Ελίπανας εν ελαίω την κεφαλήν μου. Και το ποτήριον σου μεθύσκον με ωσεί κράτιστον. Και το έλεός σου καταδιώξει με πάσας τας ημέρας της ζωής μου. Και το κατοικείν με εν οίκω Κυρίου εις μακρότητα ημερών.
ΨΑΛΜΟΣ ΚΓ’ (23)
Του Κυρίου η γη και το πλήρωμα αυτής. Η οικουμένη και πάντες οι κατοικούντες εν αυτή. Αυτός επί θαλάσσων εθεμελίωσε αυτήν, και επί ποταμών ητοίμασεν αυτήν. Τις αναβήσεται εις το όρος του Κυρίου; ή τις στήσεται εν τόπω αγίω αυτού; Αθώος χερσί και καθαρός τη καρδία, ως ουκ έλαβεν επί ματαίω την ψυχήν αυτού, και ουκ ώμοσεν επί δόλω τω πλησίον αυτού. Ούτος λήψεται ευλογίαν παρά Κυρίου, και ελεημοσύνην παρά Θεού Σωτήρος αυτού. Αύτη η γενεά ζητούντων τον Κύριον, ζητούντων το πρόσωπον του Θεού Ιακώβ. ’Αρατε πύλας, οι άρχοντες ημών, και επάρθητε, πύλαι αιώνιοι, και εισελεύσεται ο Βασιλεύς της δόξης; Κύριος των Δυνάμεων αυτός εστιν ο Βασιλεύς της δόξης.
ΨΑΛΜΟΣ ΡΙΕ’ (115)
Επίστευσα, διο ελάλησα. Εγώ δε εταπεινώθην σφόδρα. Εγώ είπα εν τη εκστάσει μου. Πας άνθρωπος ψεύστης. Τι ανταποδώσω τω Κυρίω περί πάντων, ων ανταπέδωκέ μοι; Ποτήριον σωτηρίου λήψομαι, και το όνομα Κυρίου επικαλέσομαι. Τας ευχάς μου τω Κυρίω αποδώσω εναντίον Κυρίου ο θάνατος των οσίων αυτού. ’Ω Κύριε, ότι εγώ δούλος σος και υιός της παιδίσκης σου. Διέρρηξας τους δεσμούς μου. Σοι θύσω θυσίαν αινέσεως, και εν ονόματι Κυρίου επικαλέσομαι. Τας ευχάς μου τω Κυρίω αποδώσω, εναντίον παντός του λαού αυτού, εν αυλαίς οίκου Κυρίοπυ, εν μέσω σου Ιερουσαλήμ.
Δόξα… Και νυν… Αλληλούϊα (γ’). Κύριε ελέησον (γ’)
Και τα παρόντα τροπάρια.
’Ηχος πλ. β’
Τας ανομίας μου πάριδε, Κύριε, ο εκ Παρθένου τεχθείς, και την καρδίαν μου καθάρισον ναόν αυτήν ποιών του αχράντου σου Σώματος και Αίματος. Μη με εξουδενώσης από του σου προσώπου, ο αμέτρητον έχων το μέγα έλεος.
Δόξα…
Εις την μετάληψιν των Αγιασμάτων σου πως αναιδεσθώ ο ανάξιος; Εάν γαρ τολμήσω σοι προσελθείν συν τοις αξίοις, ο χιτών με ελέγχει, ότι ουκ έστι του Δείπνου, καικαθάκρισιν προξενήσω τη πολυαμαρτήτω μου ψυχή. Καθάρισον, Κύριε, τον ρ’υπον της ψυχής μου και σώσον με, ως φιλάνθρωπος.
Και νυν… Θεοτόκιον
Πολλά τα πλήθη των εμών, Θεοτόκε, πταισμάτων. Προς σε κατέφυγον, Αγνή, σωτηρίας δεόμενος. Επίσκεψαι την ασθενούσαν μου ψυχήν, και πρέσβευε τω υιώ σου και Θεώ ημών δοθήναι μοι την άφεσιν, ων έπραξα δεινών, μόνη ευλογημένη.
Τη δε αγία και Μεγάλη Πέμπτη, το παρόν.
Οτε οι ένδοξοι Μαθηταί εν τω Νιπτήρι του Δείπνου εφωτίζοντο, τότε Ιούδας ο δυσσεβής φιλαργυρίαν νοσήσας, εσκοτίζετο, ικαι ανομοις κριταίς σε τον δίκαιον Κριτήν παραδίδωσι. Βλέπε χρημάτων, εραστά, τον δια ταύτα, αγχόνη χρησάμενον. Φεύγε ακόρεστον ψυχήν, τη Διδασκάλω τοιαύτα τολμήσασαν. Ο περί πάντας αγαθός, Κύριε, δόξα σοι.
Το, Κύριε ελέησον (μ’), μετανοίας όσας θέλεις και αμέσως τας επομένας Ικετηρίους Ευχάς.
ΣΤΙΧΟΙ ΔΙΔΑΚΤΙΚΟΙ
[Περί του, πως δεί προσέρχεσθαι τοις Αχράντοις Μυστηρίοις]
Συμεών του μεταφραστού
Μέλλων φαγείν, άνθρωπε, Σώμα Δεσπότου,
φόβω πρόσελθε, μη φλεγής. Πυρ τυγχάνει.
Θείον δε πίνων Αίμα προς μετουσίαν,
Πρώτον καταλλάγηθι τοις σε λυπούσι,
Επειτα θαρρών, μυστικήν βρώσιν φάγε.
’Αλλοι όμοιοι
Προ του μετασχείν της φρικώδους θυσίας
Του ζωοποιού Σώματος του Δεσπότου,
Τώδε πρ’οσευξαι τω τρόπω μετά τρόμου.
ΕΥΧΗ Α’
Του Μεγάλου Βασιλείου
Δέσποτα Κύριε ιησού Χριστέ, ο Θεός ημών, η πηγή της ζωής και της αθανασίας, ο πάσης ορατής και αοράτου κτίσεως δημιουργός, ο του ανάρχου Πατρός συναίδιος Υιός, και συνάναρχος, ο δι’ υπερβολήν αγαθότητος επ’ εσχάτων των ημερών σάρκα φορέσας, και σταυρωθείς, και τυθείς υπέρ των αχαρίστων και αγνωμόνων ημών, και του οικείου σου Αίματι αναπλάσας την φθαρείσαν υπό της αμαρτίας φύσιν ημών, αυτός, αθάνατε Βασιλεύ, πρόσδεξαι καμού του αμαρτωλού την μετάνοιαν, και κλίνον το ους σου εμοί, ακι εισάκουσον των ρημάτων μου. ’Ημαρτον γαρ Κύριε, ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιόν σου και ουκ ειμί άξιος ατενίσαι εις το ύψος της δόξης σου. παρώργισα γαρ σου την αγαθότητα, τας σας εντολάς παραβάς, και μη υπακούσας τοις σοις προστάγμασιν. Αλλά συ, Κύριε , ανεξίκακος ων, μακρόθυμος τε και πολυέλεος, ου παρέδωκάς με συναπολέσθαι ταις ανομίαις μου, την εμήν πάντων αναμένων επιστροφήν. Συ γαρ είπας, φιλάνθρωπε, δια του Προφήτου σου, ότι ου θελήσει θέλω τον θάνατον του αμαρτωλού ως το επιστρέψαι και ζην αυτόν. ου γαρ βούλει, Δέσποτα, το πλάσμα των σων απολέσθαι χειρών, ουδέ ευδοκείς επ’ απωλεία ανθρώπων, αλλά θέλεις πάντας σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν. Διό καγώ, ει και ανάξιος ειμί του ουρανού και της γής, και αυτής της προσκαίρου ζωής, όλον εμαυτόν υποτάξας τη αμαρτία και ταις ηδοναίς δουλώσας, και την σην αχρειώσας εικόνα, αλλά ποίημα και πλάσμα σον γεγονώς, ουκ απογινώσκω την εμαυτού σωτηρίαν ο άθλιος. Τη δε ση αμετρήτω ευσπλαχνία θαρρήσας προσέρχομαι. Δέχαι ουν καμέ, φιλάνθρωπε Χριστέ, ως την Πόρνην, ως τον Ληστήν, ως τον Τελώνην, και ως τον ’Ασωτον, και άρον μου το βαρύ φορτίον των αμαρτιών, ο την αμαρτίαν αίρων του κόσμου, και τας ασθενείας των ανθρώπων ιώμενος. ο τους κοπιώντας και πεφορτισμένους προς σεαυτόν καλών και αναπαύων. ο μη ελθών καλέσαι δικαίους αλλά αμαρτωλούς εις μετάνοιαν. και καθάρισόν με από παντός μολυσμού σαρκός και πνεύματος. δίδαξόν με επιτελείν αγιωσύνην εν φόβω σου. ίνα, εν καθαρώ τω μαρτυρίω της συνειδήσεώς μου, των Αγιασμάτων σου την μερίδα υποδεχόμενος, ενωθώ τω αγίω Σώματί σου και Αίματι, και έξω σε εν εμοί κατοικούντα και μένοντα, συν τω Πατρί και τω Αγίω σου Πνεύματι. Ναι, Κύριε Ιησού Χριστέ, ο Θεός μου. Και μη εις κρίμα μοι γένοιτο η μετάληψις των αχράντων και ζωοποιών Μυστηρίων σου, μηδέ ασθενής γενοίμην ψυχή τε και σώματι, εκ του αναξίως αυτών μεταλαμβάνειν. αλλά δος μοι, μέχρι τελευταίας μου αναπνοής, ακατακρίτως υποδέχεσθαι την μερίδαν των Αγιασμάτων σου, εις Πνεύματος αγίου κοινωνίαν, εις εφόδιον ζωής αιωνίου, και εις ευπρόσδεκτον απολογίαν επί του φοβερού βήματός σου. όπως αν καγώ, συν πάσι τοις εκλεκτοίς σου, μέτοχος γένωμαι των ακηράτων σου αγαθών, ων ητοίμασας τοις αγαπώσι σε, Κύριε. εν οις δεδοξασμένος υπάρχεις εις τους αιώνας. Αμήν.
EYXH B’
Του Ιδίου
Οίδα, Κύριε, ότι αναξίως μεταλαμβάνω του αχράντου σου Σώματος και του τιμίου σου Αίματος, και ένοχος ειμί, και κρίμα εμαυτώ εσθίω και πίνω, μη διακρίνων το Σώμα και Αίμα σου του Χριστού και θεού μου. αλλά τοις οικτιρμοίς σου θαρρών, προσέρχομαί σοι τω ειπόντι. Ο τρώγων μου την Σάρκα και πίνων μου το Αίμα, εν εμοί μένει, καγώ εν αυτώ. Σπλαγχνίσθητι ουν, Κύριε, και μη παραδειγματίσης με τον αμαρτωλόν, αλλά ποίησον μετ’ εμού κατά το έλεός σου. και γενέσθω μοι τα ’Αγια ταύτα εις ίασιν, και κάθαρσιν, και φωτισμόν, και φυλακτήριον, και εις αποτροπήν πάσης φαντασίας και πονηράς πράξεως και ενεργείας διαβολικής, κατά διάνοιαν της εν τοις μέλεσί μου ενεργουμένης. εις παρρησίαν και αγάπην την προς σε. εις διόρθωσιν βίου και ασφάλειαν . εις αύξησιν αρετής και τελειότητος. εις πλήρωσιν εντολών, εις Πνεύματος Αγίου κοινωνίαν, εις εφόδιον ζωής αιωνίου, και εις απολογίαν ευπρόσδεκτον την επί του φοβερού βήματός σου. μη εις κρίμα, ή εις κατάκριμα.
ΕΥΧΗ Γ’
Ιωάννου του Χρυσοστόμου
Κύριε, ο Θεός μου, οίδα, ότι ουκ ειμι άξιος, ουδέ ικανός, ίνα μου υπό την στέγην εισέλθης του οίκου της ψυχής, διότι όλη έρημος και καταπετούσα εστι, και ουκ έχεις παρ’ εμοί τόπον άξιον του κλίναι την κεφαλήν. Αλλ’ ως εξ ύψους ημάς εταπείνωσας σεαυτόν, συμμετρίασον και νυν τη ταπεινώσει μου. Και ως κατεδέξω εν σπηλαίω και φάτνη αλόγων ανακλιθήναι, ούτω κατάδεξαι και εν τη φάτνη της αλόγου μιυ ψυχής και εν τω εσπιλωμένω μου σώματι εισελθείν. Και ως ουκ απηξίωσας εισελθείν και συνδειπνήσαι αμαρτωλοίς, εν τη οικία Σίμωνος του λεπρού, ούτω κατάδεξαι εισελθείν και εις τον οίκον της ταπεινής μου ψυχής, του λεπρού και αμαρτωλού. Και ως ουκ απώσω την ομοίαν μου πόρνην και αμαρτωλόν, προσερχομένην και απτομένην σου, ούτω σπλαγχνίσθητι και επ’ εμοί τω αμαρτωλά, προσερχομένω και απτομένω σου. Και ως ουκ εβδελύξω το ρυπαρόν εκείνης στόμα και εναγές καταφιλούν σε, μηδέ εμού βδελύξη το ρυπαρώτερον εκείνης στόμα και εναγέστερον, μηδέ τα έμμυσα και ακάθαρτά μου χείλη και βέβηλα και την ακαθαρτοτέραν μου γλώσσαν. Αλλά γενέσθω μοι ο άνθραξ του παναγίου σου σώματος και του τιμίου σου αίματος εις αγιασμόν και φωτισμόν και ρώσιν της ταπεινής μου ψυχής και του σώματος. εις κουφισμόν του βάρους των πολλών μου πλημελλημάτων. εις φυλακτήριον πάσης διαβολικής ενεργείας. εις αποτροπήν και εμπόδιον της φαύλης μου και πονηράς συνηθείας. εις απονέκρωσιν των παθών. εις περιποίησιν των εντολών σου. εις προσθήκην της θείας σου χάριτος και της σης βασιλείας οικείωσιν. Ου γαρ ως καταφρονών προσέρχομαί σοι, Χριστέ ο Θεός, αλλ’ ως θαρρών τη αφάτω σου αγαθότητι. και ίνα μη, επιπολύ αφιστάμενος της κοινωνίας σου, θηριάλωτος υπό του νοητού λύκουν γένωμαι. Δό δέομαί σου. ως μόνος ων άγιος, Δέσποτα, αγίασον μου την ψυχήν και το σώμα, τον νουν και την καρδίαν, τους νεφρούς και τα σπλάχνα, και όλον με ανακαίνισον, και ρίζωσον τον φόβον σου εν τοις μέλεσί μου, και τον αγιασμόν σου ανεξάλειπτον απ’ εμού ποίησον. Και γενού μοι βοηθός και αντιλήπτορ, κυβερνών εν ειρήνη την ζωήν μου, καταξιών με και εκ της εκ δεξιών που παραστάσεως μετά των Αγίων σου. ευχαίς και πρεσβείαις της παναχράντου σου Μητρός, των αύλων σου λειτουργών και αχράντων δυνάμεων, και πάντων των Αγίων, των απ’ αιώνος σοι ευαρεστησάντων. Αμήν.
ΕΥΧΗ Δ’
Του ιδίου
Ουκ ειμί ικανός, Δέσποτα Κύριε, ίνα εισέλθης υπό την στέγην της ψυχής μου. αλλ’ επειδή βούλει συ, ως φιλάνθρωπος, οικείν εν εμοί, θαρρών προσέρχομαι. Κελεύεις, αναπετάσω τας πύλας, ας συ μόνος εδημιούργησας, και εισέρχη μετά φιλανθρωπίας, ως πέφυκας. εισέρχη, και φωτίζεις τον εσκοτισμένο μου λογισμόν. Πιστεύω, ως τούτο ποιήσεις. ου γαρ Πόρνην προσελθούσαν σοι μετά δακρύων απέφυγες, ουδέ Τελώνην απεβάλου μετανοήσαντα, ουδέ Ληστήν επιγνόντα την βασιλείαν σου απεδίωξας, ουδέ Διώκτην μετανοήσαντα κατέλιπες, ο ήν. αλλά τους υπό της μετανοίας σου προσαχθέντας, άπαντας εν τω χορώ των σων φίλων κατέταξας, ο μόνος υπάρχων ευλογημένος πάντοτε, νυν,και εις τους απέραντους αιώνας. Αμήν.
ΕΥΧΗ Ε’
Του ιδίου
Κύριε Ιησού Χριστέ, ο Θεός μου, άνες, άφες, ιλάσθηττι και συγχώρησόν μοι τω αμαρτωλώ και αχρείω και αναξίω δούλω σου τα πταίσματα, και πλημμελήματα, και παραπτώματά μου, όσα σοι εκ νεότητός μιυ μέχρι της παρούσης ημέρας και ώρας ήμαρτον, είτε εν γνώσει και αγνοία, είτε εν λόγοις, ή έργοις, ή ενθυμήμασιν, ή διανοήμασι και επιτηδεύμασι, και πάσαις μου ταις αισθήσεσι. Και τη πρεσβεία της ασπόρως κυήασης σε παναχράντου και αειπαρθένου Μαρίας, της Μητρός σου, της μόνης ακαταισχύντου ελπίδος, και προστασίας και σωτηρίας μου, καταξίωσόν με ακατακρίτως μεταλαβείν των αχράντων και αθανάτων, και ζωοποιών, και φρικτών Μυστηρίων σου, εις άφεσιν αμαρτιών, και εις ζωήν αιώνιον. εις αγιασμόν και φωτισμόν, και ρώμην, και ίασιν, και υγείαν ψυχής τε και σώματος. και εις εξάλειψην και παντελή αφανισμόν των πονηρών μου λογισμών, και ενθυμήσεων, και προλήψεων, και νυκτερινών φαντασιών των σκοτεινών και πονηρών πνευμάτων. ’Οτι σου εστιν η βασιλεία, και η δύναμις, και η δόξα, και η τιμή ,και η προσκύνησις, συν τω Πατρί, και τω αγίω Πνεύματι, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
ΕΥΧΗ ΣΤ’
Του ιδίου
Δέσποτα Κύριε Ιησού Χριστέ, ο θεός ημών, ο μόνος έχων εξουσίαν ανθρώποις αφιέναι αμαρτίαις ως αγαθός και φιλάνθρωπος, πάριδέ μου πάντα τα εν γνώσει και αγνία πταίσματα, και αξίωσόν με ακατακρίτως μεταλαβείν των θείων, και ενδόξων, και αράντων, και ζωοποιών σου Μυστηρίων, μη εις κόλασιν, μη εις προσθήκην αμαρτιών, αλλ’ εις καθαρισμόν, και αγιασμόν, και αρραβώνα της μελλούσης ζωής και βασιλείας, εις τείχος, και βοήθειν, και ανατροπήν των εναντίων, και εις εξάλειψην των πολλών μου πλημμελημάτων. Συ γαρ ει Θεός ελέους και οικτιρμών και φιλανθρωπίας, και σοι την δόξαν αναπέμπομεν, συν τω Πατρί, και τω Αγίω Πνεύματι, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
ΕΥΧΗ Ζ’
Του ιδίου ή μάλλον Συμεών του Νέου
Εκ των θείων ερωτήσεων της αγίας Μεταλήψεως
Από ρυπαρών χειλέων, από βδελυράς καρδίας,
από ακαθάρτου γλώσσης, εκ ψυχής ερρυπωμένης,
δέξαι δέησιν, Χριστέ μου. και μη παρωσάμενός μου,
μη τους λόγους, μη τους τρόπους, μηδέ την αναισχυντίαν,
δός μοι παρρησίανλέγειν ά βεβούλευμαι, χριστέ μου.
μάλλον δε και δίδαξόν με, τι με δεί ποιείν και λέγειν.
’Ημαρτον υπέρ την πόρνην, ή μαθούσα που κατάγεις,
μύρον εξωνησαμένη ήλθε τολμηρώς αλείψαι
σου τους πόδας του Χριστού μου, του Δεσπότου και Θεού μου.
Ως εκείνην ουκ απώσω προσελθούσαν εκ καρδίας,
Μηδ’ εμέ βδελύξη, Λόγε, σους δε πάρασχέ μοι πόδας
και κρατήσαι, και φιλήσαι, και τω ρείθρω των δακρύων,
ως πολυτιμήτω μύρω, τούτους τολμηρώς αλείψαι.
Πλύνον με τοις δάκρυσί μου, κάθαρον αυτοίς με λόγε.
’Αφες και τα πταίσματά μου και συγγνώμην πάρασχέ μοι.
Οίδας των κακών το πλήθος, οίδας και τα τραύματά μου,
και τους μώλωπας οράν μου, αλλά και την πίστιν οίδας,
και την προθυμίαν βλέπεις, και τους στεναγμούς ακούεις,
Ου λανθάνει σε Θεέ μου, ποιητά μου, λυτρωτά μου,
ουδέ σταλαγμός δακρύων, ουδέ σταλαγμού τι μέρος.
Το μεν ακατέργαστόν μου, έγνωσαν οι οφθαλμοί σου.
επί το βιβλίον δε σου και τα μήπω πεπραγμένα
γεγραμμένα σοι τυγχάνει. ’Ιδε την ταπείνωσίν μου,
ίδε μου τον κόπον, όσος, και τας αμαρτίας πάσας
άφες μοι, Θεέ των όλων, ίνα καθαρά καρδία,
περιτρόμω διανοία και ψυχή συντετριμμένη,
και των άχραντων σου μετάσχω και πανάγνων Μυστηρίων,
οις ζωούται και θεούται πας ο τρώγων σε και πίνων
εξ ειλικρινούς καρδίας. Πας ο τρώγων μου την Σάρκα,
πίνων δε μου και το Αίμα, εν εμοί μεν ούτος μένει,
εν αυτώ δ’ εγώ τυγχάνω. Αληθής ο λόγος πάντως
του Δεσπότου και Θεού μου. Των γαρ θείων ο μετέχων
και θεοποιών χαρίτων, ούμενουν, ουκ έστι μόνος,
αλλά μετά σου, Χριστέ μου, του φωτός του τρισηλίου,
του φωτίζοντος τον κόσμον. ’Ινα γουν μη μόνος μένω,
δίχα δου του Ζωοδότου, της πνοής μου, της ζωής μου,
του αγαλλιάματός μου, της του κόσμου σωτηρίας,
δια τούτο σοι προσήλθον, ως οράς μετά δακρύων
και ψυχής συντετριμμένης, λύτρον των εμών πταισμάτων
ικετεύων του λαβείν με, και των σων ζωοπαρόχων
και αμέμπτων Μυστηρίων μετασχείν ακατακρίτως,
ίνα μείνης, καθώς είπας, μετ’ εμού του τρισαθλίου.
ίνα μη, χωρίς ευρών με της σης χάριτος, ο πλάνος,
αφαρπάση με δολίως, και πλανήσας απαγάγη
των θεοποιών σου λόγων. Δια τούτο σοι προσπίπτω,
και θερμώς αναβοώ σοι. Ως τον ’Ασωτων εδέξω,
και την Πόρνην προσελθούσαν, Ούτω δέξαι με τον πόρνον
και τον άσωτον, Οικτίρμον, εν ψυχή συντετριμμένη
νυν με προερχόμενόν σοι. Οίδα, Σώτερ, ’οτι άλλος,
ως εγώ, ουκ έπταισέ σοι ουδέ έπραξε τας πράξεις,
άς εγώ κατειργασάμην. Αλλά τούτο πάλιν οίδα,
ως ου μέγεθος πταισμάτων, ουχ αμαρτημάτων πλήθος,
υπερβαίνει του Θεού μου την πολλήν μακροθυμίαν,
και φιλανθρωπίαν άκραν. αλλ’ ελαίω συμπαθείας,
τους θερμώς μετανοούντας, και καθαίρεις και λαμπρύνεις
και φωτός ποιείς μετόχους, κοινωνούς θεότητός σου
εργαζόμενος αφθόνως. και, το ξένον και Αγγέλοις
και ανθρώπων διανοίας, ομιλείς αυτοίς πολλάκις
ώσπερ φίλοις σου γνησίοις. Ταύτα τολμηρόν ποιεί με,
ταύτα με πτεροί, Χριστέ μου. και θαρρών ταις σαις πλουσίαις
προς ημάς ευεργεσίαις, χαίρων τε και τρέμων άμα,
του πυρός μεταλαμβάνω, χόρτος ων, και, ξένον θαύμα!
δροσιζόμενος αφράστως, ωσπερούν η βάτος πάλαι,
η αφλέκτως καιομένη. Τοίνυν, ευχαρίστω γνώμη,
ευχαρίστω δε καρδία, ευχαρίστοις μέλεσί μου
της ψυχής και της σαρκός μου, προσκυνώ και μεγαλύνω
και δοξάζω σε, Θεέ μου, ως ευλογημένα όντα
νυν τε και εις τους αιώνας.
Ευχή η’. Συμεών του Μεταφραστού.
Ο μόνος καθαρός και ακήρατος Κύριος, ο δι’ οίκτον φιλανθρωπίας ανεκδιήγητον το ημέτερον όλον προσλαβόμενος φύραμα εκ των αγνών και παρθενικών αιμάτων της υπερφυώς κυησάσης σε, Πνεύματος θείου επελεύσει και ευδοκία Πατρός αϊδίου, Χριστέ Ιησού, σοφία Θεού και ειρήνη και δύναμις , ο τω προσλήμματί σου τα ζωοποιά και σωτήρια πάθη καταδεξάμενος, τον σταυρόν, τους ήλους, την λόγχην, τον θάνατον, νέκρωσόν μου τα ψυχοφθόρα πάθη του σώματος. Ο τη ταφή σου τα του άδου σκυλεύσας βασίλεια, θάψον μου δια των αγαθών λογισμών τα πονηρά διαβούλια, και τα της πονηρίας πνεύματα διασκέδασον. Ο τη τριημέρω σου και ζωηφόρω αναστάσει τον πεπρωκότα πραπάτορα αναστήσας, ανάστησόν με τη αμαρτία κατολισθήσαντα, τρόπους μοι μετανοίας υποτιθέμενος. Ο τη ενδόξω σου αναλήψει της σαρκός θεώσας το πρόσλημμα και τούτο τη δεξιά καθέδρα τιμήσας του Πατρός, αξίωσόν με, δια της των αγίων σου μυστηρίων μεταλήψεως, της δεξιάς μερίδος των σωζομένων τυχείν. Ο τη επιδημία του παρακλήτου Πνεύματος σκεύν τίμια τους ιερούς σου μαθητάς εργασάμενος, δοχείον καμέ της αυτού ανάδειξον επελεύσεως. Ο μέλλων πάλιν έρχεσθαι κρίναι την οικουμένην εν δικαιοσύνη, ευδόκησον καμέ προϋπαντήσαι σοι εν νεφέλαις, τω ποιητή και πλάστη μου, συν πάσι τοις Αγίοις σου, ίνα ατελευτήτως δοξολογώ και ανυμνώ σε, συν τω ανάρχω σου Πατρί και τω παναγίω και αγαθώ και ζωοποιώ σου Πνεύματι, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων Αμήν.
Ευχή θ’. Ιωάννου του Δαμασκηνού.
Προ των θυρών του ναού σου παρέστηκα και των δεινών λογισμών ουκ αφίσταμαι. αλλά συ, Χριστέ ο Θεός, ο τελώνην δικαιώσας και Χαναναίαν ελεήσας και τω ληστή Παραδείσου πύλας ανοίξας, άνοιξόν μοι τα σπλάχνα της φιλανθρωπίας σου και δέξαι με προσερχόμενον και απτόμενόν σου, ως την πόρνην και την αιμόρρουν. η μεν γαρ του κρασπέδου σου αψαμένη, ευχερών την ίασιν έλαβεν. η δε, τους σους αχράντους πόδας κρατήσασα, την λύσιν των αμαρτημάτων εκομίσατο. Εγώ δε ο ελεεινός, όλον σου το σώμα τολμών δέξασθαι, μη καταφλεχθείην. αλλά δέξαι με ώσπερ εκείνας και φώτισόν μου τα της ψυχής αισθητήρια, καταφλέγων μου τα της αμαρτίας εγκλήματα, πρεσβείας της ασπόρως τεκούσης σε και των επουρανίων δυνάμεων. ότι ευλογητός ει εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Ευχή ι’. Ιωάννου του Χρυσοστόμου.
Πιστεύω Κύριε, και ομολογώ, ότι συ εί ο Χριστός, ο Υιός του Θεού του ζώντος, ο ελθών εις τον κόσμον αμαρτωλούς σώσαι, ων πρώτος ειμι εγώ. ’Ετι πιστεύω, ότι τούτο εστί υτο άχραντον σώμα σου, και τούτο αυτό εστί το τίμιον αίμα σου. Δέομαι ούν σου. ελέησόν με και συγχώρησόν μοι τα παραπτώματά μου, τα εκούσια και τα ακούσια, τα εν λόγω, τα εν έργω, τα εν γνώσει και αγνοία. και αξίωσόν με ακατακρίτως μετασχείν των αχράντων σου μυστηρίων, εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον. Αμήν.
Απερχόμενος δε μεταλαβείν, λέγε τους παρόντας στίχους.
Συμεών του Μεταφραστού.
Ιδού, βαδίζω προς θείαν κοινωνίαν.
Πλαστουργέ, μη φλέξης με τη μετουσία.
πυρ γαρ υπάρχεις τους αναξίους φλέγον.
αλλ’ ουν κάθαρον εκ πάσης με κηλίδος.
Είτα.
Του δείπνου σου του μυστικού, σήμερον Υιέ Θεού, κοινωνόν με παράλαβε. ου μη γαρ τοις εχθροίς σου το μυστήριον είπω, ου φίλημα σοι δώσω, καθάπερ ο Ιούδας. αλλ’ ως ο ληστής ομολογώ σοι. μνήσθητί μου, Κύριε, εν τη βασιλεία σου.
Και τους στίχους τούτους.
Θεουργόν αίμα φρίξον, άνθρωπε, βλέπων.
άνθραξ γαρ εστί τους αναξίους φλέγων.
Θεού το σώμα και θεοί με και τρέφει.
θεοί το πνεύμα, τον δε νουν τρέφει ξένως.
Και τα τροπάρια ταύτα.
’Εθελξας πόθω με, Χριστέ, και ηλλοίωσας τω θείω σου έρωτι. αλλά κατάφλεξον πυρί αύλω τας αμαρτίας μου, και εμπλησθήναι της εν σοι τρυφής καταξίωσον, ίνα των δύο σκιρτών μεγαλύνω, αγαθέ, παρουσίας σου.
Εν ταις λαμπρότησι των αγίων σου, πως εισελεύσομαι ο ανάξιος; εάν γαρ τυλμήσω συνεισελθείν εις τον νυμφώνα, ο χιτών με ελέγχει, ότι ουκ έστι του γάμου, και δέσμιος εκβαλούμαι υπό των αγγέλων. Καθάρισον, Κύριε, τον ρύπον της ψυχής μου, και σώσον με ως φιλάνθρωπος.

Και την παρούσαν ευχήν.
Δέσποτα φιλάνθρωπε, Κύριε Ιησού Χριστέ, ο Θεός μου, μη εις κρίμα μοι γένοιτο τα άγια ταύτα, δια το ανάξιον είναι με, αλλ’ εις κάθαρσιν και αγιασμόν ψυχής τε και σώματος και εις αρραβώνα της μελλούσης ζωής και βασιλείας. Εμοιί δε το προσκολλάσθαι τω Θεώ αγαθόν εστι, τίθεσθαι εν τω Κυρίω την ελπίδα της σωτηρίας μου.
Και πάλιν. Του δείπνου σου του μυστικού…

ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ
ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΘΕΙΑΝ ΜΕΤΑΛΗΨΙΝ
Στίχοι εις την Ευχαριστία προτρεπτικοί
Επάν δε τύχης της καλής μετουσίας
Των ζωοποιών μυστικών Δωρημάτων,
’Υμνησον ευθύς, ευχαρίστησον μέγα,
και τάδε θερμώς εκ ψυχής Θεώ λέγε.
Δόξα σοι, ο Θεός. Δόξα σοι, ο Θεός. Δόξα σοι, ο Θεός.
Και αμέσως τας επομένας ευχαριστηρίους Ευχάς:
Ανωνύμου συγγραφέως
Ευχαριστώ σοι, Κύριε, ο Θεός μου, ότι ουκ απώσω με τον αμαρτωλόν, αλλά κοινωνόν με γενέσθαι των Αγιασμάτων σου κατηξίωσας. Ευχαριστώ σοι ότι με τον ανάξιον μεταλαβείν των αχράντων σου και επουρανίων δωρεών κατηξίωσας. Αλλά, Δέσποτα φιλάνθρωπε, ο υπέρ ημών αποθανών τε και αναστάς, και χαρισάμενος ημίν τα φρικτά ταύτα και ζωοποιά σου Μυστήρια, επ’ ευεργεσία και αγιασμώ ψυχών και των σωμάτων ημών, δος γενέσθαι ταύτα καμοί εις ίασιν ψυχής τε και σώματος, εις αποτροπήν παντός εναντίου, εις φωτισμόν των οφθαλμών της καρδίας μου, εις ειρήνην των ψυχικών μου δυνάμεων, εις πίστιν ακαταίσχυντον, εις αγάπην ανυπόκριτον, εις πλησμονήν σοφίας, εις περιποίησιν των εντολών σου, εις προσθήκην της θείας σου χάριτος, και της σής βασιλείας οικείωσιν. Ινα εν τω αγιασμώ σου δι’ αυτών φυλαττόμενος της σης χάριτος μνημονεύω διαπαντός, και μηκέτι εμαυτώ ζώ, αλλά σοι τω ημετέρω Δεσπότη και ευεργέτη. Και ούτω του τήδε βίου απάρας, επ’ ελπίδι ζωής αιωνίου, εις την αίδιον καταντήσω ανάπαυσιν, ένθα ο των εορταζόντων ήχος ο ακατάπαυστος, και η απέραντος ηδονή των καθορώντων του σου προσώπου το κάλλος το άρρητον. Συ γάρ εί το όντως εφετόν και η ανέκφραστος ευφροσύνη των αγαπώντων σε, Χριστέ ο Θεός ημών, και σε υμνεί πάσα η κτίσις εις τους αιώνας. Αμήν.
Του Μεγάλου Βασιλείου
Δέσποτα Χριστέ, ο Θεός, Βασιλεύ των αιώνων, και δημιουργέ των απάντων, ευχαριστώ σοι επί πάσιν οίς παρέσχου μοι αγαθοίς, και επί τη μεταλήψει των αχράντων και ζωοποιών σου Μυστηρίων. Δέομαι ούν σου, αγαθέ και φιλάνθρωπε. Φύλαξον με υπό την σκέπην σου, και εν τή των πτερύγων σου σκιά. Και δώρησαί μοι εν καθαρώ συνειδότι, μέχρις εσχάτης μου αναπνοής, επαξίως μετέχειν των Αγιασμάτων σου, εις άφεσιν αμαρτιών, και εις ζωήν αιώνιον. Σύ γαρ εί ο άρτος της ζωής, η πηγή του αγιασμού, ο δοτήρ των αγαθών. Και σοί την δόξαν αναπέμπομεν συν τω Πατρί, και τω Αγίω Πνεύματι, νύν και αεί, και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Συμεών του Μεταφραστού
Οδούς τροφήν μοι σάρκα σήν εκουσίως,
ο πύρ υπάρχων και φλέγων αναξίους,
μη δή καταφλέξης με, μή, Πλαστουργέ μου.
Μάλλον δίελθε προς μελών μου συνθέσεις,
εις πάντας αρμούς, εις νεφρούς, εις καρδίαν,
φλέξον δ’ ακάνθας των όλων μου πταισμάτων.
Ψυχήν κάθαρον, αγίασον τας φρένας.
Τας ιγνύας στήριξον οστέοις άμα.
Αισθήσεων φώτισον απλήν πεντάδα.
Ολον με τω σώ συγκαθήλωσον φόβω.
Αεί σκέπε, φρούρει τε και φύλαττέ με
Εκ παντός έργου, και λόγου ψυχοφθόρου.
’Αγγιζε και κάθαρε, και ρύθμιζέ με,
κάλλυνε, συνέτιζε, και φώτιζε με.
Δείξον με σον σκήνωμα της αμαρτίας,
Ιν ως σον οίκο, εισόδω κοινωνίας,
Ως πύρ με φεύγη πάς κακούργος, πάν πάθος.
Πρέσβεις φέρω σοι πάντας ηγιασμένους,
Τας ταξιαρχίας τε των Ασωμάτων,
Τον Πρόδρομόν σου τους σοφούς Αποστόλους,
Προς τοις δέ, σην άχραντον αγνήν Μητέρα.
’Ων τας λιτάς, εύσπλαχνε δέξαι, Χριστέ μου,
και φωτός παίδα τον σον έργασαι λάτρην.
Σύ γαρ υπάρχεις αγιασμός και μόνος
Ημών, αγαθέ, των ψυχών και λαμπρότης.
Και σοί πρεπόντως, ως θεώ και Δεσπότη,
Δόξαν άπαντες πέμπομεν καθ’ ημέραν.
Ανωνύμου
Το σώμα σου το άγιον, Κύριε Ιησού Χριστέ, ο Θεός ημών, γένοιτο μοι εις ζωήν αιώνιον, και το Αίμα σου το τίμιον εις άφεσιν αμαρτιών. Γένοιτο δέ μοι η ευχαριστία αύτη εις χαράν, υγείαν και ευφροσύνην. Και εν τη φοβερά και δευτέρα ελεύσει σου αξίωσόν με τον αμαρτωλόν στήναι εκ δεξιών της σης δόξης. πρεσβείαις της παναχράντου σου Μητρός, και πάντων σου των Αγίων. Αμήν.
Ανωνύμου
Εις την Υπεραγίαν Θεοτόκον
Παναγία Δέσποινα Θεοτόκε, το φώς της εσκοτισμένης μου ψυχής, η ελπίς, η σκέπη, η καταφυγή, η παραμυθία, το αγαλλίαμά μου, ευχαριστώ σοι, ότι ηξίωσας με τον ανάξιον κοινωνόν γενέσθαι του αχράντου Σώματος και του τιμίου Αίματος του Υιού σου. Αλλ’ η τεκούσα το αληθινόν φώς, φώτισον μου τους νοητούς οφθαλμούς της καρδίας. Η την πηγήν της αθανασίας κυήσασα, ζωοποίησόν με τον τεθανατωμένον τη αμαρτία. Η του ελεήμονος Θεού φιλεύσπλαχνος Μήτηρ, ελέησόν με, και δός κατάνυξιν και συντριβήν εν τη καρδία μου, και ταπείνωσιν εν τοις διανοήμασί μου, και ανάκλησιν εν ταις αιχμαλωσίαις των λογισμών μου. Και αξίωσόν με μέχρι τελευταίας μου αναπνοής, ακατακρίτως υποδέχεσθαι των αχράντων Μυστηρίων τόν αγιασμόν, εις ίασιν ψυχής τε και σώματος. Και παράσχου μοι δάκρυα μετάνοιας και εξομολογήσεως εις το υμνείν και δοξάζειν σε πάσας τας ημέρας της ζωής μου. ’Οτι ευλογημένη και δεδοξασμένη υπάρχεις εις τους αιώνας. Αμήν. (3)
Δι’ευχών των αγίων πατέρων ημών……