Χαίρε, δένδρον αγλαόκαρπον, έξ’ ου τρέφονται πιστοί
«Χαίρε, δένδρον αγλαόκαρπον, έξ’ ου τρέφονται πιστοί»
Ό ποιητής χρησιμοποιεί την εικόνα του δέντρου.
Υπάρχουν δύο ειδών δέντρα.
Το ένα είναι το φυσικό δέντρο, το ορατό, πού δημιούργησε ό Θεός.
Επισκεφθείτε ένα κήπο, όπου υπάρχουν όλα τα δέντρα• λεμονιά, πορτοκαλιά, μηλιά, αχλαδιά, συκιά, αμπέλι, ελιά.
Ρίζες έχουν όλα. Και τι ρουφούν; Όλες ρουφούν νερό.
Άλλα το νερό στη λεμονιά γίνεται λεμόνι, στην πορτοκαλιά γίνεται πορτοκάλι, στη μηλιά γίνεται μήλο
Το δέντρο έχει κορμό, έχει κλαδιά, έχει άνθη, έχει καρπούς.
Το σπουδαιότερο όμως μέρος του είναι ένα μυστήριο.
Μια ρίζα φτάνει ν’ αποδείξει ότι υπάρχει Θεός.
Άλλα πλην του φυσικού δέντρου, υπάρχει και ένα πνευματικό δέντρο• ό άνθρωπος. Έτσι λέει ό Πλάτων, ονομάζει τον άνθρωπο δέντρο.
Όπως το δέντρο έχει ρίζα, έτσι κι ό άνθρωπος.
Ή ρίζα όμως του ανθρώπου δεν είναι κάτω, δεν είναι ή γη• είναι ό ουρανός!
Ή αθάνατος και αιωνία ρίζα, η οποία δίνει χυμό στον άνθρωπο για να καρποφορεί έργα αγαθά, είναι ό Κύριος ημών Ιησούς Χριστός.
Όπου υπάρχει ή ρίζα αύτη, εκεί βλέπεις καρπό, έργα αρετής.
Προ παντός όμως μέσα στην Εκκλησία διακρίνεται ένα δέντρο.
Το μεγαλύτερο και ωραιότερο άπ’ όλα είναι ή Παναγία.
Δέντρο είσαι, Παναγία, λέει ό Ακάθιστος ύμνος, δέντρο φυτεμένο μέσα στον παράδεισο του Θεού.
«Χαίρε, Παναγία, δέντρο πού τρέφεις πνευματικός όλους τους πιστούς, διότι έφερες τον πλουσιότερο και πολυτιμότερο καρπό, το Χριστό, «τον ούράνιον αρτον, την τροφήν του παντός κόσμου»